MEZUNİYET TÖRENİNDE YIRTILAN AR PERDESİ
Mezuniyet törenlerinde kızlarımız neden soyunuyor ve Müslüman aileler buna neden müsaade ediyor anlamak zor.
Ne kadar soyunursan o kadar özgürsün mantığı, mezuniyet, doğum günleri kutlamaları ve buna benzer günlerde ayyuka çıkıyor. Önceleri Üniversitelerde görürdük bu tür mezuniyet etkinliklerini. Şimdilerde ise seviye lise ve ilköğretime kadar çekildi. O güne kadar soyunmayan çocuklarımız, o gün kendini özgürleşmiş hissediyor ve alabildiğince dekolte kıyafetlerle güya özgürlüğünü sergiliyor…
Ağır makyajlı, cesur dekolteli, yüksek topuklu, akıllı telefonlarını yarıştıran bu kızların on dört, on beş yaşlarında olduğuna inanmak gerçekten çok zor. Bu çocukları Müslüman anne ve babalar yetiştirmiyor mu?
Mezuniyet gününe veya bir doğum günü partisine kadar kızının dandik (bana göre) kıyafetlerle dolaşmasına izin vermeyen ebeveynler nedense o gün buna müsaade ediyor. Neymiş efendim kızı okulu bitirmiş. Sanki dünyadaki açlığı son buldurtacak bir keşif yaptı!
Sanki kanserin çaresini o buldu! Okuduğu okulu bitirdi sadece. Yani kendine düşen görevi yaptı.
Daha dur hayata yeni başlayacak ve siz anne babalar, çocuğunuza hayat boyu lazım olacak olan ar perdesini törenlere kurban veriyorsunuz.
“Ben yaşayamadım, çocuğum yaşasın” mantığından vazgeçin. Bu düşünce, bir teline zarar gelmesini istemediğiniz çocuğunuzun sadece bu dünya hayatında yaşaması içindir.
Oysa her anne baba o çok sevdiği çocuğunun Ahiret hayatını da düşünmelidir.
“Bir defadan bir şey olmaz” diyerek yapılan haramlar, göz ardı edilen İslam’ın emirlerinin sonu hep hüsranla bitmiştir.
O güzelim kızlarımız yarınların anneleri olacak, gelecek nesilleri onlar yetiştirecek. Her anne baba kızlarının Hz. Meryem gibi iffet timsali olmasını istiyor. Ama çocuklarını yetiştirirken bu şuuru veriyor mu?
Tertemiz fıtratlı doğan çocukları, gösteriş, özenti ve kirlenmiş toplum algısına ayak uydurarak Müslüman kimliğinden uzaklaştırıyorsun. Bu memleketi gavur memleketine çeviren ebeveynler bunun hesabını zor verirsiniz... Yazıktır, günahtır.
Safiye Çetinkaya
Alıntı
